[ Pobierz całość w formacie PDF ]

wyrazu.
- Ty nie udajesz. Naprawdę się mnie boisz?
- spytał.
Usiadła przy biurku, unikając jego spojrzenia.
- Muszę wziąć się do pracy - odparła.
172 ZBUNTOWANA KOCHANKA
Niespiesznym, płynnym ruchem oparł się o blat
biurka i pochylił się w stronę Gabby.
- Nie wpadaj w panikę - powiedział półgłosem.
- Nie zbliżę się do ciebie bardziej niż w tej chwili.
Zastygła w fotelu nieruchomo niczym posąg;
chciała zapanować nad tą odruchową reakcją, lecz
po prostu nie była w stanie.
- Nie powinienem był krzywdzić cię tak, jak cię
wtedy skrzywdziłem - odezwał się, wpatrzony
w swoje dłonie. - Przesadziłem. Kiedyś spróbuję ci
to wytłumaczyć.
- Nie będzie żadnego  kiedyś" - przypomniała
mu cierpko. - Ty będziesz włóczył się po świecie
i wysadzał różne rzeczy w powietrze, a ja będę
siedziała w biurze i pracowała na komputerze.
- Przestaniesz wreszcie? - warknął, szukając po
kieszeniach papierosa.
- Byłbyś łaskaw zaczekać, aż zabezpieczę dys�
kietki? - spytała lodowatym tonem, po czym na�
chyliła się nad komputerem, otworzyła obie stacje
dysków i wyjęła dyskietki. - Dym i popiół mogą je
uszkodzić.
Przyglądał się niecierpliwie, jak Gabby wkłada
dyskietki do specjalnych koszulek, a następnie za�
myka w plastikowym pojemniku, po czym szybko
zapalił papierosa.
Gabby świdrowała go gniewnym spojrzeniem.
- Nie przepiszę twoich listów, jeśli nie będę
mogła spokojnie usiąść przed komputerem - oznaj�
miła rzeczowo.
Diana Palmer
173
- Listy mogą poczekać - odparł. - Gabby, przy�
sięgam na wszystkie świętości, że nie chciałem cię
tak przerazić. To, co wydarzyło się między nami,
wstrząsnęło mną i byłem jakby na wpół obłąkany...
- Machinalnym gestem przeganiał włosy palcami.
- Na domiar złego zapomniałem, jaka jesteś niewin�
na. Chcę tylko, żebyś wiedziała, że w normalnych
okolicznościach żaden mężczyzna nie potraktował�
by cię tak, jak ja to zrobiłem.
- %7ładen inny mężczyzna? Być może. W to
jestem skłonna uwierzyć - odparła chłodno, cedząc
słowo po słowie.
- Gabby, przypomnij sobie, jak było rano przed
misją. Wtedy się nie bałaś.
Wypowiadając te słowa, przywołał lawinę wspo�
mnień. Gabby poczuła, że robi jej się gorąco.
Dobrze pamiętała smak jego ust, błogość, jaka ją
ogarnęła, gdy przytuliła się do jego silnego ciała,
i pożądanie, jakie w niej budziły jego delikatne
pieszczoty.
- Wtedy byłeś innym człowiekiem - odparowa�
ła. - Odkąd wróciliśmy na farmę, praktycznie prze�
stałeś się do mnie odzywać, nawet nie chciałeś na
mnie spojrzeć. Zachowywałeś się, jak gdybyśmy
byli sobie zupełnie obcy, a na koniec najzwyczaj�
niej mnie zaatakowałeś!
J.D. opuścił wzrok i zaczął z uwagą przyglądać
się papierosowi, z którego snuła się smużka dymu.
- Wiem. I ta myśl nie daje mi spać po nocach.
Pochylił się nad nieskazitelnie czystą popielnicz-
ZBUNTOWANA KOCHANKA
174
ką, która stała na biurku Gabby, i zgniótł niedopa�
łek. Dopiero teraz, gdy znalazł się tak blisko niej,
zauważyła, jakie ma podkrążone oczy.
- Czy pozwoliłabyś, żebym zaprosił cię na kola�
cję? - spytał cicho.
Serce zaczęło jej szybciej bić, lecz na wszelki
wypadek wolała nie wnikać, czy to z radości, czy też
ze strachu.
- Nie - odparła stanowczo, zanim zdążyłaby
zmienić zdanie.
J.D. westchnął ciężko.
- Nie - powtórzył. Jego usta ułożyły się w smut�
ny uśmiech, wzrokiem błądził po jej twarzy. - Nie
wiem czemu, ale wzięcie szturmem obozu terrorys�
tów zaczyna się wydawać dziecinnie proste w poró�
wnaniu z próbą rozbrojenia ciebie, Gabby.
- Po co w ogóle próbować? Nie szkoda fatygi?
- spytała cicho. - Przecież za tydzień i tak stąd
odchodzę.
Ostatnia iskra nadziei zgasła, i w jego oczach
pozostał jedynie wyraz smutku. Odwrócił się i po�
woli ruszył w kierunku swojego gabinetu, lecz
zanim wszedł do środka, na sekundę zatrzymał się
w progu i uniósł głowę, jak gdyby zamierzał się
odwrócić i coś powiedzieć - przynajmniej takie
wrażenie odniosła Gabby, wpatrzona w jego plecy.
Najwyraz
niej jednak się pomyliła, bo chwilę póz
�
niej drzwi cicho się zamknęły. Gabby zawahała się,
czy nie pobiec za J.D., lecz trwało to zaledwie
moment. Potem włączyła komputer, otworzyła bru-
Diana Palmer
175
lion na pierwszej zapisanej stronie i wzięła się do
pracy.
W sobotę od rana świeciło słońce, zapowiadał się
wyjątkowo piękny dzień. Aż grzech w taki wiosen�
ny dzień siedzieć w czterech ścianach. Gabby na�
stawiła pranie i kręciła się po domu, rozmyślając
o tym, jak trudno jest w taką pogodę lubić miasto.
Nagle usłyszała pukanie do drzwi.
Nie miała zielonego pojęcia, kto to może być.
Nie spodziewała się nikogo, lecz wiedziała, że
matka się o nią niepokoi, i przyszło jej do głowy, że
może to ona przyjechała z dalekiego Lytle, by się
z nią zobaczyć. Czym prędzej pobiegła otworzyć.
Przed drzwiami stał J.D.
- Spodziewałaś się mnie? - spytał wesołym,
tonem, ale uśmiechał się niewyraz
nie.
Gabby na chwilę oniemiała. Gorączkowo za-
stanawiała się, jak w możliwie elegancki sposób
poprosić go, by sobie poszedł, jednak zanim skoń-
czyła bić się z myślami, J.D. najspokojniej w świe-
cie wszedł do jej mieszkania i rozsiadł się na
kanapie.
- Pomyślałem, że może dasz się zaprosić na
lunch - powiedział ni z gruszki, ni z pietruszki,
zajęty podziwianiem jej figury, którą podkreślały
dopasowane spłowiałe dżinsy i obcisła bluzeczka
z dzianiny.
Gabby nagle zdała sobie sprawę z tego, iż J.D.
wygląda jakoś inaczej, i dopiero wtedy zwróciła
uwagę na jego strój. Dotąd widywała go albo
176 ZBUNTOWANA KOCHANKA
w eleganckich garniturach, albo w mundurze, teraz
zaś miał na sobie dżinsy równie znoszone i spłowia-
łe jak jej własne, do tego niebieską bawełnianą
koszulę, stylizowaną na kowbojską, oraz długie
buty. Stała i wpatrywała się w niego, po prostu nie
była w stanie się powstrzymać. Jest zabójczo przy�
stojny i niesamowicie męski, pomyślała. Na sam
jego widok zmiękły jej kolana, aczkolwiek wolała
podziwiać go na odległość. W dalszym ciągu czuła
się nieco niepewnie, przebywając z nim sam na sam.
- Nie rzucę się na ciebie - powiedział, jak gdyby
czytał w jej myślach - nie zrobię nic, czego nie
będziesz chciała. Nawet cię nie dotknę, jeśli sobie
tego nie życzysz. Ale proszę, spędz
ten dzień ze
mną, Gabby.
- Czemu miałabym się zgodzić? - spytała
cierpko.
Uśmiechnął się ze smutkiem.
- Ponieważ czuję się strasznie samotny.
Serce stopniało jej jak wosk. Albo też najzwy�
czajniej brakuje mi piątej klepki, pomyślała, w pełni
zdając sobie sprawę, że spełnienie jego prośby
byłoby wbrew logice. Osiągnęłaby tylko tyle, że
jeszcze trudniej byłoby jej odejść, a odejść przecież
musi. Nie umiałaby dalej z nim pracować, kochając
go i dz
wigając bagaż tego, co wydarzyło się w Gwa�
temali. [ Pobierz całość w formacie PDF ]