[ Pobierz całość w formacie PDF ]

się ofiarą dla przebłagania twoich bogów! - zabrzmiały kolejne zdania.
Mała Tamsin wzięła lalkę z powrotem w ramiona. Twarz jej miała spokojny, niewzruszony
wyraz, jakby czekała teraz na odpowiedz
. Arnulf Zacny opadł na oparcie krzesła. Widać było, że
ogarnia go panika. Drżały mu ręce, jego czoło pokryło się potem.
- Rozumiem - zdołał tylko wykrztusić. - Jak sobie życzysz.
IV
Ucieczka donikąd
Conan odzyskał przytomność pod ciepłymi promieniami słońca na łasze grubego piasku,
omywanego wodą szemrzącego potoku. Nogi miał zanurzone w letnim, powoli płynącym
strumieniu. Był nagi, pozbawiony przepaski, zawiniątka z klejnotami, wszystkiego.
Kontrast między ciepłem słońca i wilgotnym piaskiem sprawiał, że czuł jednocześnie i żar, i
zimno. Usiłując temu zaradzić, przewrócił się na plecy. Czuł się obolały, potłuczony i wyczerpany -
był jednak cały. Zmuszając do wysiłku zesztywniałe, poranione kończyny usiadł. Zauważył wiodące
od płytkiego rozlewiska bruzdy w piasku; najwidoczniej zdołał o własnych siłach wywlec się na
brzeg. Musiało to stać się parę godzin wcześniej, chociaż nie potrafił sobie tego przypomnieć.
Znajdował się w nieznanej, surowej okolicy. Nigdzie nie widać było śladów człowieka. Tuż
obok Conana, w podmywanych wodą korzeniach wysokiego drzewa tkwiła plątanina gałęzi, kory i
jakichś śmieci, przyniesionych zapewne przez niedawną powódz
. Powyżej skarpy ciągnęło się
zbocze porośnięte rzadko drzewami i krzewami. Rzeka o skalistym dnie wyryła sobie koryto przez
las i rozpościerające się w górnym biegu gołe skalne półki oraz polany. W miejscu, gdzie siedział
Conan, potok rozlewał się na równiejszym terenie, osiągając szerokość pozwalającą nazwać go
rzeką. Była zbyt głęboka, by przebyć ją w bród; nurt był zbyt szybki, by osłabiony człowiek mógł
spokojnie płynąć z prądem.
Tu, gdzie znajdował się Cymmerianin, nurt zdążał na południe. Trudno było zorientować się, w
jakim tak naprawdę kierunku płynęła rzeka. Omijała wzgórza i sterczące skały, pełna była
piaszczystych łach i kaskad, a w górnym biegu ostro zakręcała. Po wysokości słońca na niebie i
długości cienia barbarzyńca ustalił, że było mniej więcej południe. Nie potrafił jednak powiedzieć,
gdzie w odniesieniu do jego położenia znajdują się Góry Kezankiańskie lub jakiekolwiek inne,
bowiem u stóp znanych Cymmerianinowi gór rzeki płynęły zwykle na wschód lub na zachód. Co
więcej, w okolicy nie widać było szczytów, z których mógłby brać początek potok.
Conan rozejrzał się, czy w pobliżu nie widać drapieżnych zwierząt lub zaczajonych
nieprzyjaciół, po czym zanurzył twarz w strumieniu. Przepłukał usta cudownie chłodną wodą i
ochlapał oblepioną piaskiem głowę i pierś. Potrząsnął mokrymi włosami, pochylił się i nabrał wody
do ust. Starał się ustalić, czy czuć w niej szczypiący w dziąsła smak stopniałych hiperborejskich
śniegów, torfowy posmak poszycia tundry, czy też zapach siarki charakterystyczny dla z
ródeł w
Górach Kezankiańskich. Chłodna woda była jednak kryształowo czysta i pozbawiona smaku.
Przypomniał sobie, że podobnie było ze strumykiem w brytuńskiej kopalni.
 Nie miał pojęcia, w jakiej części świata się znalazł. Nie wiedział, jak daleko zaniósł go nurt
podziemnego strumienia i w którym miejscu potok wypływał na powierzchnią. Gdyby położenie
kopalni nie stanowiło ściśle strzeżonej tajemnicy, Cymmerianin zdołałby określić przynajmniej
orientacyjnie swoje położenie, doskonale bowiem poznał zakątki hyboriańskich królestw, i to nie z
map, lecz przeważnie z własnego doświadczenia. Ci, których więz
niem był do niedawna, postawili
przed nim wszakże nie lada zagadkę. Oszołomili Cymmerianina odurzającym proszkiem, wywiez
li
do sobie tylko znanego zakątka cesarstwa, utrzymywali barbarzyńcę i jego towarzyszy w
całkowitej niewiedzy, dokąd trafili. Czy podążając w dół strumienia dotarłoby się do [ Pobierz całość w formacie PDF ]