[ Pobierz całość w formacie PDF ]

i skupienia uwagi tylko dlatego, że niekiedy udaje mu się
poprawnie
napisać tekst.
4. Czy niekonsekwentny poziom graficzny prac pisemnych jest
dowodem lenistwa dziecka?
Podobnie jak w prrypadku wahań w zakresie poprawności pisma
tak i w przypadku wahań poziomu graficznego prac pisemnych
dziecko z dysgrafią spotyka się z silnie negatywną oceną dorosłych.
To, że czasem potrafi ładnie napisać staje się koronnym argumentem,
że'może'. Dorośli nie biorą pod uwagę, iż dla dziecka mato sprawnego
motorycznie zbyt trudnym zadaniem jest utrzymanie dobrego
poziomu
graficznego pisma w dhższym okresie. Ręka dziecka męczy się po
napisaniu czasem 2-3 zdań ładnym, kaligraficznym pismem. Nic
dziwnego, że dalsze zdania lub kolejna strona jest już napisana
brzydko. Dzieci te są szczególnie wrażliwe na różne czynniki zakłóca-
jące ich czynności graficzne. Wystarczy zmęczenie wywotane poprze-
dnią lekcją wychowania fizycznego, pośpiech (dziecko stara się
nadążyć za klasą lub oddać na czas klasówkę), napięcie wywofane
lękiem, niepewnością, a ich skutek natychmiast odzwierciedla się w
pracach pisemnych dziecka zarówno niskim poziomem graficznym,
jak i większą liczbą btędów.
5. Czy można wptynąć na podniesienie poziomu graficznego
pisma?
W przypadku starszych uczniów jest to bardzo trudne, bądz

niemożliwe, w związku z utrwaleniem nieprawidtowych nawyków ru-
chowych, trudnych do zmiany. Trzeba by w to zaangażować zbyt wiele
wysiłku przy miernych efektach. Są to też, dla dzieci
starszych,zajęcia
nudne. Dlatego też w Stanach Zjednoczonych i w krajach Europy
Zachodniej coraz częściej dzieci piszące nieczytelnie zaczynają uży-
wać, zarówno w szkole, jak i w domu masryny do pisania lub
komputera. Wskazuje to na doniosłość problemu przygotowania
dziecka do pisania, szczególnie zaś dzieci mało sprawnych ruchowo
oraz dzieci leworęcznych.
Technika pisania lewą ręką jest odmienna od powszechnie stoso-
wanej w uczeniu praworęcznych uczniów, o crym zwykle nie wiedzą
nauczyciele. Konieczne jest zatem od początku nauki pisania poświę-
cenie dostatecznie dtugiego czasu dla zademonstrowania dziecku i
86 i:. 87
60
przećwiczenia z nim (najlepiej na drodze polisensorycznego
uczenia),
jak poprawnie kreślić kształt litery i jak litery z sobą łączyć. Ma to
na
celu wytworzenie i utrwalenie poprawnych nawyków ruchowych. Złe
nawyki są trudne lub niemożliwe do zmiany. Dla dzieci
dysgraficznych
korzystne jest uczenie ich od początku liter pisanych, pisania
pismem
ciągiym z przestrzeganiem prawidtowego łączenia liter. To pomaga
pokonać tendencję do pisania pismem lustrzanym (odwracanie liter w
przestrzeni i pisanie od prawej do lewej). Nauka pisania musi
być
poprzedzona dtugim okresem usprawniania motoryki rąk i
koordynacji
wzrokowo-ruchowej przez czynności samoobsługi, zabawy manipula-
cyjne i konstrukcyjne, wycinanie i intensywne rysowanie. Tylko
tak
prrygotowane dziecko może odnieść sukces w nauce pisania.
6. Czy słuszne jest wymaganie, by dziecko z trudnościami w
czytaniu i pisaniu wiele czasu poświęcało na to w domu?
I tak, i nie. Nie pomoże dziecku dyslektycznemu jeśli zaoferujemy
mu jedynie "więcej tego samego", czyli tego co już robiło w szkole.
Zajęcia terapeutyczne nie powinny być powtórzeniem lekcji.
Przepisy=
wanie w nieskończoność prac domowych czy tekstów z lekcji nie
stanowi drogi do sukcesu i jest stratą czasu. Zajęcia terapii
pedagogi-
cznej są nastawione na ćwiczenie zaburzonych funkcji leżących u
podstaw czytania i pisania oraz ćwiczenie samego pisania i
czytania
przy zastosowaniu bogatego repertuaru różnorodnych metod i używa-
niu różnorodnego zestawu pomocy terapeutycznych. Dlatego też
program terapii powinien ustalać i zajęcia prowadzić specjalnie do
tego przygotowany nauczyciel-terapeuta lub rodzice dziecka pod
jego
kierunkiem.
7. Czy pomagać dziecku w odrabianiu lekcji?
Warto przedyskutować ten problem z nauczycielem. Ważne jest, [ Pobierz całość w formacie PDF ]