[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Bena Kiwanuki, niejakiego ojca Kiggundu oraz arcybiskupa Luwum, którego jak przyznał
zabił ze szczególną przyjemnością.
Amid chełpił się, że jest największym ludobójcą Afryki, ma bowiem na swoim koncie pół
miliona ludzkich istnień. Podziwiał Hitlera, choć sądził, że wymordowanie %7łydów nie miało
wiÄ™kszego znaczenia. Jeden z regionów Ugandy ochrzciÅ‚ Führer , sÄ…dzÄ…c mylnie, że byÅ‚ on
polem bitwy podczas pierwszej wojny światowej. Prawdziwe pole walki leżało setki
kilometrów na południe, na terytorium Tanzanii.
Poza pięcioma żonami Amin miał bezustannie na podorędziu co najmniej trzydzieści
kochanek. Kobiety te żyły w ciągłym strachu, nieustannie śledzone przez szpicli, lękając się
nawet spojrzeć na innego mężczyznę. Amin sądził, że seksualny wigor jest symbolem
dyktatorskiej władzy i autorytetu. Oddajmy głos Henry emu Kyembie: Nigdy nie usiłował
ukryć swych żądz. Nie odrywał wzroku od pięknych kobiet. Jego reputacja seksualnego atlety
była tak mocno ugruntowana, że kobiety często oddawały mu się z własnej woli. Miewał
romanse z kobietami wszystkich ras, wielu narodowości. Z uczennicami i kobietami
dojrzałymi, od ulicznych dziewek do profesorek uniwersytetu.
Chełpił się, że spłodził tuzin dzieci z kobietami z dwunastu różnych szczepów. Wierzył,
że jego krew połączy całą wschodnią Afrykę.
Poza oficjalnymi żonami miał co najmniej dziesięć konkubin. Jedna z nich, Sauda, nosiła
nawet jego nazwisko. Urodziła mu bliznięta, które otrzymały muzułmański chrzest. Saudę
pociągała w dyktatorze reputacja kobieciarza. Inne kobiety natomiast były mu powolne ze
względu na jego reputację mordercy. Henry Kyemba zatrudnił jedną z nich jako sekretarkę.
Jej męża, profesora uniwersytetu, zamordowano. Podobny los spotkał pana Nsheka-nabo,
dyrektora hotelu Tororo , gdy dyktatorowi wpadła w oko jego urocza małżonka. Pieniądze,
pochodzące z polisy na życie, Amin wyrzucił przez okno. Zmierć nie ominęła również męża
pewnej policjantki.
Pielęgniarki zatrudniane przez ministerstwo zdrowia dyktator uważał za prywatny harem.
Pewna uczennica szkoły pielęgniarskiej z Jinja uciekła do Kenii, by uniknąć jego zalotów.
Inna pracownica szpitala Mulago zorientowała się w sytuacji, gdy w domu jej rodziców
zjawili się gwardziści Amina przynosząc sól, cukier i siedemset szylingów w gotówce. Gdy
rodzice dziewczyny ujrzeli prezenty, wybuchnęli płaczem. Także ich córka zmuszona była
opuścić kraj.
Amin nie okazał się tak liberalny, gdy przyszło sądzić seksualność bliznich. Rozwiązłość
była za jego rządów zakazana, a Amin osobiście przestrzegał studentów przed grozbą chorób
wenerycznych. Istnieją domniemania, że sam cierpiał na zaawansowaną kiłę, co mogłoby
częściowo wyjaśnić jego dziwaczne zachowania. Jedna z byłych kochanek utrzymuje, że
została przezeń zarażona i w konsekwencji stała się bezpłodna. Amin zawsze stanowczo temu
zaprzeczał.
Gdy Denis Hill opublikował The White Pumpkin, książkę w której znalazły się
doniesienia o okrucieństwach ugandyjskiego reżimu, Amid natychmiast kazał go aresztować.
Gdy premier Wielkiej Brytanii, James Callaghan, zażądał uwolnienia pisarza, Amin oskarżył
nieszczęśnika o manię seksualną. Twierdził, że Hill nieustannie pił i przestawał z
prostytutkami. Rzeczywiście, The White Pumpkin zawiera wskazówki, jak znalezć w barze
odpowiednią dziewczynę i jak postępować z nią w sypialni. A przecież sam Amin zwykł był
używać ulicznych dziewek za szpiegów. Specjalnie szkolone dziewczęta, wybierane osobiście
przez Wielkiego Dadę , podróżowały po całym świecie, by od cudzoziemców zdobywać
tajne wiadomości.
W towarzyskiej rozmowie Amin potrafił wykazać się dowcipem. Często słuchacze śmiali
się do rozpuku z jego żartów i dykteryjek. Gdy krytykował go zambijski przywódca, Kenneth
Kaunda, Amin poradził mu, by poszedł wypłakać się w dwudziestopięcioletnie majtki
królowej *
Rządy Amina skończyły się w 1979 roku, gdy grupa jego żołnierzy przekroczyła granicę
Tanzanii i na jej terytorium zgwałciła kilka kobiet. Tanzańskie wojska dokonały inwazji.
*
Zambia, dawniej Rodezja północna, od roku 1900 znajdowała się pod panowaniem brytyjskim.
Kenneth Kaunda został w 1964 roku pierwszym premierem Rodezji. Podczas jego rządów kraj zdobył
niepodległość (pozostając jednak członkiem Wspólnoty Brytyjskiej) i pod nową już nazwą - Zambia - został
przyjęty do ONZ. Chodzi więc o królową brytyjską, która od ćwierć wieku sprawowała protektorat nad
rządzonym przez Kaundę krajem - przyp. tłum.
Amin uciekł do Libii, gdzie traktowano go z należnym szacunkiem. Otrzymał do dyspozycji
luksusowÄ… willÄ™.
Amin poślubił w Libii pięć arabskich kobiet, które zastąpiły mu utracone żony. Jedną z
jego wybranek była podobno Zurra, córka osławionego pułkownika Kadafiego. Krążyły
plotki, że Zurra porzuciła Amina, bowiem jej ojciec uznał, iż ugandyjski dyktator popadł w
alkoholizm.
Wkrótce nawet pułkownik Kadafi nie mógł ścierpieć towarzystwa Amina, który
przeprowadził się do Dżiddy, gdzie jak mówiono zaprosił go na wakacje w słońcu rząd
Arabii Saudyjskiej.
Idi Amin wciąż żyje i jest na wolności. Przebywa na terytorium Arabii Saudyjskiej.
Idolem Amina był inny kanibal, cesarz Bokassa. Amin utrzymywał, że wprowadził on
Republikę Zrodkowoafrykańską na mapy świata . Z pewnością to akurat mu się udało.
Jean Bedel Bokassa urodził się w Bobangui. Mając osiemnaście lat, w 1919 roku, wstąpił
do armii francuskiej. Szybko awansował i gdy Republika Zrodkowoafrykańska zyskała w
1963 roku niepodległość, został głównodowodzącym armii. Dwa lata pózniej przeprowadził
zamach stanu, pozbawił władzy prezydenta Davida Dacko, zniósł konstytucję i obwołał się
dożywotnim prezydentem kraju.
4 grudnia 1977 roku Bokassa poszedł w ślady swego idola, Napoleona, i ukoronował się
[ Pobierz całość w formacie PDF ]